|
زهرا خانومی با امیدی گرم و شادی بخش با نگاهی مست و رویایی دخترک افسانه میخواند نیمه شب در کنج تنهایی: بی گمان روزی ز راهی دور میرسد شهزاده ای مغرور میدرخشد شعله ی خورشید بر فراز تاج زیبایش مردمان در گوش هم آهسته میگویند "آه او با این غرور و شوکت و نیرو" "در جهان یکتاست" "بی گمان شهزاده ای والاست" ناگهان در خانه میپیچد صدای در سوی در گویی زشادی میگشایم پر اوست...اری...اوست... "آه ای شهزاده ای محبوب رویایی نیمه شب ها خواب میدیدم که می آیی" زیر لبچون کودکی آهسته میخندد با نگاهی گرم و شوق الود بر نگاهم راه میبندد "ای دوچشمانت رهی روشن رو به سوی شهر زیبایی... ای نگاهت باده ای در جام مینایی.... آه بشتاب ره بسی دور است... لیک در پایان این ره...قصر پر نور است... میکشم همراه او زین شهر غمگین رخت مردمان با دیده ی حیران زیر لب اهسته میگویند "دختر خوشبخت....." |